خزعبلات ذهن ناقص من

رفیق من سنگ صبور غم هام به دیدنم بیا که خیلی تنهام     هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم   مجنونمو دل زده از لیلی ها خیلی دلم گرفته از خیلی ها   نمونده از جوونی هام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی   تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور   توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست   اگر چه هیچکس نیومد سری به تنهاییت نزد   اما تو کوه درد باش طاقت بیارو مرد باش   خزعبلات ذهن ناقص من...